Υπάρχουν πολλές ψυχές εκεί έξω. Ψυχές που νιώθουν παγιδευμένες. Είτε βρίσκονται σε ένα κελί. Είτε σε έναν βράχο και κοιτάζουν τα αστέρια. Δεν είναι απαραίτητες οι αλυσίδες για να το βιώσεις αυτό. Αρκεί να νιώθεις πως περιορίζεσαι.
Περιορίζεσαι να εκφράσεις τον ρομαντισμό σου. Περιορίζεσαι να δείξεις την αγάπη σου. Περιορίζεις την καρδιά σου όταν πληγώνεται. Μαζεύεις τα δάκρυα σου όταν θες να κλάψεις. Αυτό αρχίζει να γίνεται συνήθεια. Δεν καταβάλλεις ιδιαίτερη προσπάθεια για να το πετύχεις. Κάθε φορά, που συμβαίνει όμως, νιώθεις ένα τσίμπημα στη καρδιά.
Παρόλα αυτά, όταν σε βρίζουν, βρίζεις πίσω. Όταν σε χτυπούν, χτυπάς και εσύ. Όταν αδιαφορούν για εσένα, αδιαφορείς και εσύ. Σου φαίνεται φυσιολογικό. Γίνεται συνήθεια. Κάθε φορά όμως που συμβαίνει, νιώθεις ένα τσίμπημα στην καρδιά. Το βράδυ που ξαπλώνεις να κοιμηθείς, το μυαλό ασυναίσθητα θυμάται όσα είπες και έκανες την μέρα που πέρασε. Νιώθεις μια πίκρα. Δεν αισθάνεσαι περήφανος για τον εαυτό σου και τις πράξεις σου. Κατευθείαν πας να ξεφύγεις από αυτές τις σκέψεις, σε βάζουν σε αδιέξοδα και την αυτοκριτική δεν την αντέχεις.
Αυτόματα γυρίζεις πίσω στις παιδικές σου αναμνήσεις, για να νιώσεις ζεστασιά και ηρεμία. Το μοναδικό που επιθυμείς, εκείνες τις στιγμές, είναι να ξαναγινόσουν παιδί. Τότε που, όταν το ένιωθες, έλεγες «σε αγαπώ». Τότε που όταν αδιαφορούσαν για σένα, εσύ επέμενες. Έβρισκες τρόπο να κεντρίζεις το ενδιαφέρον, με την γλύκα και το σπαθί σου τους κέρδιζες όλους. Τότε που όταν σε πλήγωναν, δεν έκλεινες την καρδιά σου και τους χαμογελούσες σε κάθε ευκαιρία. Τότε που όταν ήθελες να κλάψεις, δεν δίσταζες απλά να ζητήσεις μια αγκαλιά, να αφήσεις μέσα της τα δάκρυα σου. Ήταν οι καιροί που το "οφθαλμός εναντίον οφθαλμού" δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο σου, ούτε καν στο υποσυνείδητο σου. Τι ανέμελες εποχές...
Αυτές οι ευχάριστες αναμνήσεις σου θυμίζουν την ελευθερία, που ένιωθες τότε. Την ελευθερία να κάνεις την κάθε στιγμή μοναδική και να την ζεις όπως σε εκφράζει. Κάτι που δεν ισχύει όμως σήμερα πια. Η απουσία της ελευθερίας γέννησε μέσα σου την μοναξιά. Παρόλα αυτά, στο τέλος επιμένεις να απορείς, τι σου στερεί τώρα την ελευθερία σου και γιατί νιώθεις μόνος. Αρνείσαι να δεις μπροστά σου το αυτονόητο.
Ξεμακραίνεις από τις παιδικές σου αναμνήσεις. Νιώθεις μελαγχολία και ψύχρα. Πιέζεις τον εαυτό σου να κοιμηθεί. Σχεδόν κάθε βράδυ κάνεις τις ίδιες σκέψεις. Στο τέλος σου μένει πάντα η ίδια απορία. Και το πρωί νιώθεις πάντα την ίδια μοναξιά...
Copyrights 2011 Μαρία Κρητικού.
