"Μικροί πολιτικοί"

Τηλεόραση, ειδήσεις, πλάνα από τη βουλή. Το αφήνεις λίγο στο κανάλι. Μια μικρή ελπίδα, ότι θα ακούσεις κάτι ουσιαστικό, αυτές τις κρίσιμες ημέρες, σιγοκαίει. Ελπίζεις σε ένα θαύμα, ότι θα βρεθεί κάποιος από τους 300, που ψηφίσαμε, που όντως θα κάνει μια σοβαρή πρόταση ή θα ασχοληθεί με μια σοβαρή λύση. Δυστυχώς όμως, για άλλη μια φορά, βλέπεις με λύπη και αγανάκτηση, το βήμα της βουλής, να χρησιμοποιείται για κομματικές διαφωνίες, του τύπου, εσύ είπες αυτό, εγώ είπα εκείνο, εγώ έκανα τουλάχιστο αυτό, εσύ τι έκανες? Ντροπή σου, ντροπή μου και μπλα μπλα μπλα. Εμείς σαν τηλεθεατές, το μόνο που καταλαβαίνουμε, από όλο αυτό, είναι πως κανείς δεν έχει την διάθεση να ασχοληθεί με το πραγματικό πρόβλημα. Κατηγορούμε, απορούμε, απογοητευόμαστε.

Μα μήπως, όταν έρχεται η σειρά μας, να αντιμετωπίσουμε τα δικά μας προσωπικά προβλήματα, γινόμαστε οι ίδιοι, "μικροί πολιτικοί"? Ανεβαίνουμε στο μικρό βήμα, των ταλαιπωρημένων μας σχέσεων, και οι δήθεν πολιτισμένες διαφωνίες μας ξεκινούν. Δεν παραδεχόμαστε λάθη, δεν ζητάμε συγνώμη, κατηγορούμε τον άλλον για πράγματα που δεν θέλουμε να μας κατηγορήσει εκείνος, μπαίνουμε σε διπλωματικά παιχνίδια, και πλάθουμε με μαεστρία ψέμματα σε αλήθειες. Εκείνη τη στιγμή, αισθανόμαστε τέλεια. Νιώθουμε πως έχουμε υπερασπιστεί τον εαυτό μας και πως κάναμε το δίκαιο. Μετά όμως, όταν η κρίση εγωισμού κάπως περάσει, με μια δεύτερη σκέψη διαπιστώνουμε  πως το πρόβλημα δεν λύθηκε, μάλιστα τα πράγματα είναι χειρότερα. Γιατί πολύ απλά κανείς δεν ασχολήθηκε με το ουσιαστικό θέμα, αλλά χρησιμοποίησε το βήμα για να περιαυτολογήσει και να δοξάσει τον εαυτό του. ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΕΞΑΡΧΗΣ ΚΑΛΗ ΔΙΑΘΕΣΗ.

Για αυτό, μάλλον, λένε ότι η αλλαγή ξεκινάει από τον εαυτό του καθενός. Όταν εμείς σταματήσουμε να είμαστε "μικροί πολιτικοί" στη καθημερινότητα μας, τότε μόνο θα έχουμε αληθινές ελπίδες για  μεγάλους πολιτικούς στο βήμα της βουλής.   

ως άνθρωπος | Ελληνική Λογοτεχνία | Λογοτεχνία | Ελληνικά Ebooks | Booknight's Books

“Αυτό είναι το πιο επικίνδυνο με τα ψέμματα, όταν πείθουν κι αυτόν που τα λέει. Όταν η γυάλινη σφαίρα της ψεύτικης πραγματικότητας υψώνεται και δεν μπορείς πια να διακρίνεις που αρχίζει και που σταματάει, μετατρέπεσαι σε αντικείμενο πειραματισμού και παρατήρησης ακόμα και από τον ίδιο σου τον ευατό. Παύεις να είσαι άνθρωπος με καρδιά και ψυχή. Μα είσαι απλά ένα όν με σάρκα και οστά, άγνωστης προέλευσης. Που απορεί η ματαιοδοξία του, πόσο μακριά μπορεί να φτάσει”.

Τρεις διαφορετικές ιστορίες, όπου τα όνειρα των ηρώων μετατρέπονται σε εμμονές και εφιάλτες. Πως εκτροχιάστηκαν από τον επαναλαμβανόμενο κύκλο της καθημερινότητας? Πως επέτρεψαν στα φαντάσματα του παρελθόντος να επισκιάσουν το παρόν? Πως  ξέχασαν στην πορεία την αληθινή ουσία της ζωής? Ποιοι, εν τέλει από αυτούς, βρήκαν την δύναμη και τον τρόπο να επιστρέψουν? Τρεις ιστορίες με βαθιά υπαρξιακά ερωτήματα και έντονες αναζητήσεις που όλοι έχουμε βιώσει...

Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε στο παρακάτω link.

http://www.booknights.org/index.php?page=shop.product_details&flypage=flypage_books.tpl&product_id=12997&category_id=65&fb_source=message&vmcchk=1&option=com_virtuemart&Itemid=2

Μπερδεμένα πλάσματα του 21ου αιώνα...

Υπάρχει πρόβλημα. Στην σημερινή εποχή οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πιο δυσλειτουργικές από ποτέ, είναι κλονισμένες θα έλεγα. Είτε πρόκειται για την γειτόνισσα, τον μανάβη, τους φίλους μας, την οικογένεια μας ή τον σύντροφο μας. Το επίπεδο της μη συνεννόησης είναι πάνω κάτω το ίδιο. Έχω την εντύπωση ότι ο καθένας έχει βρει έναν δικό του κώδικα επικοινωνίας, ο οποίος είναι έτσι διαμορφωμένος ώστε να εξυπηρετεί αποκλειστικά τον ίδιο και μόνο. Οι λέξεις που χρησιμοποιούμε όλοι είναι οι ίδιες, αλλά φαίνεται πως ο καθένας έχει μια άλλη ερμηνεία στο μυαλό του.

Παρεξηγήσεις, καβγάδες, «σου είπα αυτό», «όχι, εννοούσα εκείνο», και πάει λέγοντας. Η επικοινωνία των ανθρώπων είναι ένα τεντωμένο σκοινί, το οποίο είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμο να κοπεί και να φέρει την ρήξη ανάμεσα τους.

Ζούμε στην εποχή της παρερμηνείας και της παρεξήγησης, έχουμε μπερδέψει πολύ βασικές έννοιες και αυτό δεν μας βγαίνει σε καλό. Έχει άμεσο αντίκτυπο στην συμπεριφορά μας και στο ποιοι είμαστε. Οι άνθρωποι λοιπόν στον 21ο αιώνα είμαστε πολύ μπερδεμένα πλάσματα.

Έχουμε μπερδέψει την αυτοπεποίθηση με την αλαζονεία. Αντί να σταθούμε με σιγουριά και ταπεινότητα στα πόδια μας, στεκόμαστε υπεροπτικά και αυτό το λέμε αυτοπεποίθηση. Τραγικό λάθος. Μπερδέψαμε την ευγένεια με την δειλία. Χρησιμοποιούμε την ευγένεια σαν ασπίδα για να κρύψουμε την δειλία μας, η οποία δεν μας επιτρέπει να πούμε την πραγματική μας άποψη και να διαφωνήσουμε όταν το θελήσουμε. Μπερδέψαμε το ενδιαφέρων με το κουτσομπολιό. Καλυπτόμαστε κάτω από το πρόσχημα πως ενδιαφερόμαστε για κάποιον, ενώ στην πραγματικότητα αυτό που θέλουμε, είναι να κάνουμε φθηνό κουτσομπολιό. Μπερδέψαμε την ευπρέπεια με την σοβαροφάνεια. Θέλουμε να φανούμε ευπρεπείς και βάζουμε την μάσκα μιας δήθεν σοβαροφάνειας, που κατά βάθος, δεν πείθει ούτε εμάς τους ίδιους. Έχουμε μπερδέψει την αγάπη με την κτητικότητα. Υποκρινόμαστε πως αγαπάμε κάποιον αληθινά, ενώ στην πραγματικότητα, απλά δεν αντέχουμε να τον χάσουμε λόγω εγωισμού. Τον θέλουμε αποκλειστικά δικό μας. Το χειρότερο μα αναμενόμενο, μπερδέψαμε τον έρωτα με την ζωώδη σαρκική απόλαυση. Υποκρινόμαστε για άλλη μια φορά, πως κάνουμε έρωτα ενώ κάνουμε σεξ, με μοναδικό σκοπό να ικανοποιήσουμε σωματικές μας ανάγκες δίχως απολύτως κανένα συναίσθημα.

Εν ολίγοις, διαπιστώνουμε για άλλη μια φορά πόσο μακριά είμαστε από τον πραγματικό μας εαυτό. Τις προάλλες σε μια ταινία που παρακολουθούσα, μια κοπέλα που ήταν άρρωστη και της είχε απομείνει ελάχιστος χρόνος ζωής, είπε το εξής καταπληκτικό «Θα ήθελα λίγο χρόνο ακόμα για να ανακαλύψω ποια είμαι». Πόση αλήθεια μπορεί να χωρέσει σε μια τόση μικρή πρόταση δέκα λέξεων? αναρωτιέμαι εγώ. Μάλλον η αλήθεια όλου του κόσμου. Οι περισσότεροι από εμάς, ενώ έχουμε όλον τον χρόνο μπροστά μας για να ανακαλύψουμε ποιοι πραγματικά είμαστε, τι πραγματικά μας αρέσει, τι πραγματικά μας εκφράζει, απλά αδιαφορούμε. Βολευόμαστε πίσω από ψεύτικες αλήθειες, γιατί όλοι ξέρουμε πως όσο όμορφη είναι η αλήθεια, είναι και σκληρή. Κακά τα ψέματα, οι περισσότεροι από εμάς ανήκουμε σε μια γενιά που τα βρήκε όλα έτοιμα. Δεν χρειάστηκε να διεκδικήσουμε πράγματα κι έτσι η μικρότερη διεκδίκηση μας φαίνεται δύσκολη και ακατόρθωτη. Ακόμα και αυτή του ίδιου μας του εαυτού. Δεν γνωρίσαμε το συναίσθημα που ζεσταίνει την καρδιά και το πνεύμα ενός ανθρώπου, που έχει κατακτήσει κάτι για το οποίο πάσχισε και αγωνίστηκε.

Δεν θα σταματήσω πότε να επαναλαμβάνομαι και να λέω πως ήρθε η ώρα να επαναδιαπραγματευτούμε και να επαναπροσδιορίσουμε τα δεδομένα γύρω μας. Ριζικά, ξεκινώντας από το μηδέν. Δεν είναι τυχαίο που όλος ο πλανήτης μιλάει και ζητάει αλλαγές. Είμαστε σε έναν λάθος δρόμο και αυτό το μαρτυράει πλέον το καθετί στον κόσμο μας. Η ιστορία αποδεικνύει καθημερινά, ότι βρισκόμαστε σε ένα οριακό σημείο, το οποίο για να ανατραπεί θέλει αγώνα και αλλαγές εδώ και τώρα. Είναι ανθρωπιστικό το θέμα, όχι οικονομικό. Ο καθένας πρέπει να ξεκινήσει από τον εαυτό του.

Όταν ο έρωτας, η ευπρέπεια, η ευγένεια, η αυτοπεποίθηση, η αγάπη, το ενδιαφέρων ξανά αποκτήσουν την αρχική τους έννοια, η οποία θα είναι κοινή για όλους μας. Τότε θα έχουμε θέσει τις σωστές βάσεις για έναν όμορφο κόσμο, στον οποίο όλοι οι άνθρωποι θα είμαστε ευτυχισμένοι.

Ποτέ δεν θα ξεχάσω τις κουβέντες του Πλάτωνα στο έργο του «ιδανική πολιτεία», ακόμη και ένας άνθρωπος, να μην είναι ευτυχισμένος μέσα σε αυτήν, τότε η πολιτεία δεν είναι ιδανική.

Copyrights 2011 Μαρία Κρητικού.