"Μικροί πολιτικοί"

Τηλεόραση, ειδήσεις, πλάνα από τη βουλή. Το αφήνεις λίγο στο κανάλι. Μια μικρή ελπίδα, ότι θα ακούσεις κάτι ουσιαστικό, αυτές τις κρίσιμες ημέρες, σιγοκαίει. Ελπίζεις σε ένα θαύμα, ότι θα βρεθεί κάποιος από τους 300, που ψηφίσαμε, που όντως θα κάνει μια σοβαρή πρόταση ή θα ασχοληθεί με μια σοβαρή λύση. Δυστυχώς όμως, για άλλη μια φορά, βλέπεις με λύπη και αγανάκτηση, το βήμα της βουλής, να χρησιμοποιείται για κομματικές διαφωνίες, του τύπου, εσύ είπες αυτό, εγώ είπα εκείνο, εγώ έκανα τουλάχιστο αυτό, εσύ τι έκανες? Ντροπή σου, ντροπή μου και μπλα μπλα μπλα. Εμείς σαν τηλεθεατές, το μόνο που καταλαβαίνουμε, από όλο αυτό, είναι πως κανείς δεν έχει την διάθεση να ασχοληθεί με το πραγματικό πρόβλημα. Κατηγορούμε, απορούμε, απογοητευόμαστε.

Μα μήπως, όταν έρχεται η σειρά μας, να αντιμετωπίσουμε τα δικά μας προσωπικά προβλήματα, γινόμαστε οι ίδιοι, "μικροί πολιτικοί"? Ανεβαίνουμε στο μικρό βήμα, των ταλαιπωρημένων μας σχέσεων, και οι δήθεν πολιτισμένες διαφωνίες μας ξεκινούν. Δεν παραδεχόμαστε λάθη, δεν ζητάμε συγνώμη, κατηγορούμε τον άλλον για πράγματα που δεν θέλουμε να μας κατηγορήσει εκείνος, μπαίνουμε σε διπλωματικά παιχνίδια, και πλάθουμε με μαεστρία ψέμματα σε αλήθειες. Εκείνη τη στιγμή, αισθανόμαστε τέλεια. Νιώθουμε πως έχουμε υπερασπιστεί τον εαυτό μας και πως κάναμε το δίκαιο. Μετά όμως, όταν η κρίση εγωισμού κάπως περάσει, με μια δεύτερη σκέψη διαπιστώνουμε  πως το πρόβλημα δεν λύθηκε, μάλιστα τα πράγματα είναι χειρότερα. Γιατί πολύ απλά κανείς δεν ασχολήθηκε με το ουσιαστικό θέμα, αλλά χρησιμοποίησε το βήμα για να περιαυτολογήσει και να δοξάσει τον εαυτό του. ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΕΞΑΡΧΗΣ ΚΑΛΗ ΔΙΑΘΕΣΗ.

Για αυτό, μάλλον, λένε ότι η αλλαγή ξεκινάει από τον εαυτό του καθενός. Όταν εμείς σταματήσουμε να είμαστε "μικροί πολιτικοί" στη καθημερινότητα μας, τότε μόνο θα έχουμε αληθινές ελπίδες για  μεγάλους πολιτικούς στο βήμα της βουλής.