«Το κουτί της Πανδώρας»

Ας το παραδεχτούμε.. Δεν γνωρίζουμε πολλά. Μάλλον, δεν γνωρίζουμε τίποτα. Ή ας το πούμε, καλύτερα, ξερά. Είμαστε χαϊβάνια. Τόσο χαϊβάνια, μάλιστα, που ενώ θα έπρεπε να κοιτάμε την κοινωνία μας και να αντιλαμβανόμαστε αμέσως τι μας συμβαίνει, εμείς μπερδευόμαστε περαιτέρω και χανόμαστε σε αποξενωμένους δρόμους..

Τι μας συμβαίνει? Γιατί όλη αυτή η τρέλα? Γιατί οι αυτοκτονίες? Γιατί όλα αυτά τα άσχημα? Αν μας κοιτάξει κανείς από ψηλά, θα απορήσει, που θα μας βρει εκατομμύρια και χιλιάδες συνωστισμένους πάνω από στενές κουκκίδες του χάρτη -που εκπέμπουν τοξικούς καπνούς και εκκωφαντική ηχορύπανση- όταν δίπλα μας υπάρχει τόση υπέροχη γη, έτοιμη να δώσει τους καρπούς της. Άντε, πες το αυτό στα μυρμήγκια που ακόμη τριγυρνούν αποπροσανατολισμένα στις βρώμικες λεωφόρους με την ταμπέλα «Το Κυνήγι της Ευτυχίας» ν' αναβοσβήνει μάταια πάνω απ' κεφάλια τους.

Δεν είναι ψέμα. Το χαρτονόμισμα μας τύφλωσε. Μας έσυρε στο παιχνίδι του και ποτέ δεν παραπονεθήκαμε γι' αυτό. Αποδεχτήκαμε το χρήμα ως θεό και τώρα δεν μπορούμε να χωνέψουμε πως κανενός η ζωή δεν αξίζει παραπάνω από δεκάρα.

Βαθιά χωμένοι στην έκσταση της αλαζονείας που γεννά ο χρυσός, παραλείψαμε να σκεφτούμε τα βασικά. Τι αξία έχει το χρήμα, όταν κάποιοι δεν έχουν φαγητό? Τι αξία έχουν τα καλοσχεδιασμένα ρούχα, όταν κάποιοι δεν έχουν καθόλου ρούχα? Τι αξία έχουν τα καλά σχολεία, όταν κάποια παιδιά δεν έχουν καν πρόσβαση στην εκπαίδευση? κ.ο.κ. 

Ποια είναι λοιπόν η αξία όλων των αγαθών, όταν είναι για τους μισούς ή ακόμα χειρότερα για τους λίγους. Οι πρόγονοί μας αποκαλούσαν ευτυχία, την κατάσταση στην οποία φτάνει ο άνθρωπος όταν καταφέρνει και εκφράζει στη ζωή του την ανώτερη του φύση. Υπάρχουν βράδια που κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι.. Ψάχνω αυτήν την ανώτερη φύση να τη βρω σε 'μένα, στη ψυχή που κοιμάται δίπλα μου, στους άγνωστους που περνούν κάτω απ' το μπαλκόνι μου. Το μόνο που βρίσκω, όμως, είναι ομήρους. Ομήρους ενός κύκλου, που περνά απ' την παραγωγή στο κέρδος και απ΄ το κέρδος στην κατανάλωση, με τόσο ταχείς ρυθμούς, που στο μυαλό μας σβήνουν όλα και ξεχνάμε..

Ξεχάσαμε όλα εκείνα τα υψηλά νοήματα που μας βάζουν σε τάξη και κυρίως ξεχάσαμε Το Νόημα. Το απαρνηθήκαμε κιόλας, σε σημείο που πιστέψαμε πως μια ολόκληρη ήπειρος, που είναι μάλιστα πάμπλουτη, δεν έχει διαφυγή απ' τον υποσιτισμό και την εξαθλίωση. Το απαρνηθήκαμε, τόσο, που πιστέψαμε πως κάποιες χώρες μπορούν να φτιάχνουν πυρηνικά, ενώ κάποιες άλλες δεν μπορούν ούτε καν να ηλεκτροδοτούνται.

Και δεν αναρωτηθήκαμε ποτέ, πώς είναι δυνατόν όλοι αυτοί οι άρχοντες των χωρών και των οργανισμών, που έχουν τα μέσα αφού έχουν τις θέσεις, να θέλουν να κάνουν κάτι και να μην μπορούν? Άρα κάπου η δύναμη τους σταματάει ή δεν υπάρχει θέληση. Ή απλούστερα, όλα είναι ψέματα, ωμά καλοστημένα ψέματα.

Ποιος καθορίζει πώς πρέπει να ζουν οι άνθρωποι ή πού σταματούν οι επιλογές τους και οι αλλαγές που πρέπει να κάνουν, για να λύσουν τα διαφορετικά προβλήματα που όλο προκύπτουν? Γιατί δεν εφαρμόζονται ποτέ απλοϊκές λύσεις και πάντα βρίσκεται κάποιος νόμος ή σχεδιασμός που αναγκάζει τα πράγματα να γίνονται με το σκληρό, παράλογο τρόπο? Ή χτίζουμε επίτηδες μια κοινωνία ηλιθίων ή κάτι πολύ κακό μας συμβαίνει..

Προσωπικά, θα τολμούσα να πω, πως το κακό βγαίνει κατευθείαν μέσα απ' την τηλεόραση. Αχ..! Όταν το σκέφτομαι αυτό, θυμάμαι τη γιαγιά στο χωριό να λέει «Η τηλεόραση είναι κουτί του Σατανά!» και εμείς τα παιδιά την κοροϊδεύαμε. Σήμερα, όμως, κανείς από εμάς δεν θα την κορόιδευε. Αφού οι ζωές μας, από τότε που ο μίμος εγκέφαλος μας αναπαρήγαγε με μαεστρία κάθε σενάριο που είδε στο σάπιο κουτί τα τελευταία σαράντα χρόνια, μετατράπηκαν σ' εφιάλτες.

Κάποτε είχαμε φιλοσόφους, δασκάλους και βιβλία. Σήμερα, έχουμε την τηλεόραση να μας διδάσκει το διαστρεβλωμένο ήθος, την παραποιημένη γνώση και να μας δασκαλεύει σεξουαλικά, μολύνοντας το πνεύμα μας με αρρώστια και σηψαιμία. Τώρα, λοιπόν, που ακρωτηριάσαμε την πραγματική μας φαντασία και μπήκαμε στα χωράφια της φαντασιοπληξίας, είμαστε κρατούμενοι ενός ματριξ που οι ίδιοι σχεδιάσαμε και δεν μπορούμε να ξεφύγουμε.

Καταλήξαμε στο σημείο μηδέν, όπου κυριαρχούν τα πάντα και το τίποτα συνάμα. Είμαστε πλήρως αποπροσανατολισμένοι, συγχυσμένοι, μπερδεμένοι και αυτό καθιστά την εποχή μας ιδιαίτερα επικίνδυνη. Έτσι έχουμε τους -δήθεν- διανοούμενους και επιστήμονες να προσπαθούν να μας πείσουν πως ο άνθρωπος, τάχα, δεν έχει ψυχή. Καινούργιο κι αυτό! Εν ολίγοις, προσπαθούν να μας πείσουν πως φυτρώνουμε το ίδιο τυχάρπαστα με τις πατάτες και η ζωή που διανύουμε δεν έχει απολύτως κανένα ιδιαίτερο νόημα και σκοπό. Πόσο πιο υλιστική μπορεί να υπάρξει αυτή η παρωδία?

Τώρα που το ανθρώπινο είδος βρίσκεται σε πλήρη έκπτωση μαζεύονται τα κοράκια για ν' αφανίσουν και την παραμικρή αλήθεια που έχει απομείνει. Και ρωτάω, ποιος απ' αυτούς τους κυρίους γνωρίζει πώς και γιατί άνοιξε τα μάτια του, μια ωραία ημέρα, σ' αυτόν τον πλανήτη? Και όταν τα κλείσει, πώς γνωρίζει αν κάποτε τα ξανά ανοίξει και πού θα βρεθεί?

«Συνάνθρωποι!» φωνάζω εγώ, «Είναι δυνατόν, να αγνοούμε, τον Σωκράτη, τον μεγαλύτερο θεμελιωτή της ανθρωπότητας, που μιλούσε για την αθανασία της ψυχής μέχρι την τελευταία στιγμή στο δεσμωτήριο πριν πιει το κώνειο, και να πιστεύουμε τις σύγχρονες μαϊμούδες που ο πολιτισμός τους νομιμοποίησε τους παιδόφιλους και κάθε είδους διαστροφή?».

Κάποτε, ο Προμηθέας χάρισε τη φωτιά στους ανθρώπους και ο Δίας για να τους τιμωρήσει έφτιαξε την πρώτη θνητή γυναίκα, την Πανδώρα, η οποία άνοιξε το περίφημο πιθάρι και όλα τα κακά ελευθερώθηκαν στην πλάση. Ένα, όμως, έμεινε στον πυθμένα κι αυτό ήταν η ελπίδα. Η ελπίδα, για να μπορεί ο άνθρωπος ν' αντέχει όλα τα δεινά που του συμβαίνουν.

Την ελπίδα μας, λοιπόν, που 'ναι άρρητα συνδεδεμένη με τη ψυχή μας κανείς δεν θα μας την στερήσει. Γιατί η ελπίδα, πράγματι, προκαλεί θαύματα! Κι η φράση, αυτή, δεν είναι απλά ένα απόφθεγμα ή λόγια του αέρα. Όποιος αληθινά έχει αγωνιστεί στη ζωή του το γνωρίζει καλά πως πρόκειται για πραγματικότητα. Μπορεί, λοιπόν, όλα να τα χάσουμε και να βρεθούμε γυμνοί στο δάσος. Όμως, μόνο, η ελπίδα στην ψυχή μας εγκυμονεί την πιθανότητα, αύριο που θα ξυπνήσουμε να έχουμε βρει τον τρόπο για ν' αλλάξουμε τον κόσμο. Κρατάτε αδέρφια, τη ψυχή μας θέλουνε..