«Το κουτί της Πανδώρας»

Ας το παραδεχτούμε.. Δεν γνωρίζουμε πολλά. Μάλλον, δεν γνωρίζουμε τίποτα. Ή ας το πούμε, καλύτερα, ξερά. Είμαστε χαϊβάνια. Τόσο χαϊβάνια, μάλιστα, που ενώ θα έπρεπε να κοιτάμε την κοινωνία μας και να αντιλαμβανόμαστε αμέσως τι μας συμβαίνει, εμείς μπερδευόμαστε περαιτέρω και χανόμαστε σε αποξενωμένους δρόμους..

Τι μας συμβαίνει? Γιατί όλη αυτή η τρέλα? Γιατί οι αυτοκτονίες? Γιατί όλα αυτά τα άσχημα? Αν μας κοιτάξει κανείς από ψηλά, θα απορήσει, που θα μας βρει εκατομμύρια και χιλιάδες συνωστισμένους πάνω από στενές κουκκίδες του χάρτη -που εκπέμπουν τοξικούς καπνούς και εκκωφαντική ηχορύπανση- όταν δίπλα μας υπάρχει τόση υπέροχη γη, έτοιμη να δώσει τους καρπούς της. Άντε, πες το αυτό στα μυρμήγκια που ακόμη τριγυρνούν αποπροσανατολισμένα στις βρώμικες λεωφόρους με την ταμπέλα «Το Κυνήγι της Ευτυχίας» ν' αναβοσβήνει μάταια πάνω απ' κεφάλια τους.

Δεν είναι ψέμα. Το χαρτονόμισμα μας τύφλωσε. Μας έσυρε στο παιχνίδι του και ποτέ δεν παραπονεθήκαμε γι' αυτό. Αποδεχτήκαμε το χρήμα ως θεό και τώρα δεν μπορούμε να χωνέψουμε πως κανενός η ζωή δεν αξίζει παραπάνω από δεκάρα.

Βαθιά χωμένοι στην έκσταση της αλαζονείας που γεννά ο χρυσός, παραλείψαμε να σκεφτούμε τα βασικά. Τι αξία έχει το χρήμα, όταν κάποιοι δεν έχουν φαγητό? Τι αξία έχουν τα καλοσχεδιασμένα ρούχα, όταν κάποιοι δεν έχουν καθόλου ρούχα? Τι αξία έχουν τα καλά σχολεία, όταν κάποια παιδιά δεν έχουν καν πρόσβαση στην εκπαίδευση? κ.ο.κ. 

Ποια είναι λοιπόν η αξία όλων των αγαθών, όταν είναι για τους μισούς ή ακόμα χειρότερα για τους λίγους. Οι πρόγονοί μας αποκαλούσαν ευτυχία, την κατάσταση στην οποία φτάνει ο άνθρωπος όταν καταφέρνει και εκφράζει στη ζωή του την ανώτερη του φύση. Υπάρχουν βράδια που κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι.. Ψάχνω αυτήν την ανώτερη φύση να τη βρω σε 'μένα, στη ψυχή που κοιμάται δίπλα μου, στους άγνωστους που περνούν κάτω απ' το μπαλκόνι μου. Το μόνο που βρίσκω, όμως, είναι ομήρους. Ομήρους ενός κύκλου, που περνά απ' την παραγωγή στο κέρδος και απ΄ το κέρδος στην κατανάλωση, με τόσο ταχείς ρυθμούς, που στο μυαλό μας σβήνουν όλα και ξεχνάμε..

Ξεχάσαμε όλα εκείνα τα υψηλά νοήματα που μας βάζουν σε τάξη και κυρίως ξεχάσαμε Το Νόημα. Το απαρνηθήκαμε κιόλας, σε σημείο που πιστέψαμε πως μια ολόκληρη ήπειρος, που είναι μάλιστα πάμπλουτη, δεν έχει διαφυγή απ' τον υποσιτισμό και την εξαθλίωση. Το απαρνηθήκαμε, τόσο, που πιστέψαμε πως κάποιες χώρες μπορούν να φτιάχνουν πυρηνικά, ενώ κάποιες άλλες δεν μπορούν ούτε καν να ηλεκτροδοτούνται.

Και δεν αναρωτηθήκαμε ποτέ, πώς είναι δυνατόν όλοι αυτοί οι άρχοντες των χωρών και των οργανισμών, που έχουν τα μέσα αφού έχουν τις θέσεις, να θέλουν να κάνουν κάτι και να μην μπορούν? Άρα κάπου η δύναμη τους σταματάει ή δεν υπάρχει θέληση. Ή απλούστερα, όλα είναι ψέματα, ωμά καλοστημένα ψέματα.

Ποιος καθορίζει πώς πρέπει να ζουν οι άνθρωποι ή πού σταματούν οι επιλογές τους και οι αλλαγές που πρέπει να κάνουν, για να λύσουν τα διαφορετικά προβλήματα που όλο προκύπτουν? Γιατί δεν εφαρμόζονται ποτέ απλοϊκές λύσεις και πάντα βρίσκεται κάποιος νόμος ή σχεδιασμός που αναγκάζει τα πράγματα να γίνονται με το σκληρό, παράλογο τρόπο? Ή χτίζουμε επίτηδες μια κοινωνία ηλιθίων ή κάτι πολύ κακό μας συμβαίνει..

Προσωπικά, θα τολμούσα να πω, πως το κακό βγαίνει κατευθείαν μέσα απ' την τηλεόραση. Αχ..! Όταν το σκέφτομαι αυτό, θυμάμαι τη γιαγιά στο χωριό να λέει «Η τηλεόραση είναι κουτί του Σατανά!» και εμείς τα παιδιά την κοροϊδεύαμε. Σήμερα, όμως, κανείς από εμάς δεν θα την κορόιδευε. Αφού οι ζωές μας, από τότε που ο μίμος εγκέφαλος μας αναπαρήγαγε με μαεστρία κάθε σενάριο που είδε στο σάπιο κουτί τα τελευταία σαράντα χρόνια, μετατράπηκαν σ' εφιάλτες.

Κάποτε είχαμε φιλοσόφους, δασκάλους και βιβλία. Σήμερα, έχουμε την τηλεόραση να μας διδάσκει το διαστρεβλωμένο ήθος, την παραποιημένη γνώση και να μας δασκαλεύει σεξουαλικά, μολύνοντας το πνεύμα μας με αρρώστια και σηψαιμία. Τώρα, λοιπόν, που ακρωτηριάσαμε την πραγματική μας φαντασία και μπήκαμε στα χωράφια της φαντασιοπληξίας, είμαστε κρατούμενοι ενός ματριξ που οι ίδιοι σχεδιάσαμε και δεν μπορούμε να ξεφύγουμε.

Καταλήξαμε στο σημείο μηδέν, όπου κυριαρχούν τα πάντα και το τίποτα συνάμα. Είμαστε πλήρως αποπροσανατολισμένοι, συγχυσμένοι, μπερδεμένοι και αυτό καθιστά την εποχή μας ιδιαίτερα επικίνδυνη. Έτσι έχουμε τους -δήθεν- διανοούμενους και επιστήμονες να προσπαθούν να μας πείσουν πως ο άνθρωπος, τάχα, δεν έχει ψυχή. Καινούργιο κι αυτό! Εν ολίγοις, προσπαθούν να μας πείσουν πως φυτρώνουμε το ίδιο τυχάρπαστα με τις πατάτες και η ζωή που διανύουμε δεν έχει απολύτως κανένα ιδιαίτερο νόημα και σκοπό. Πόσο πιο υλιστική μπορεί να υπάρξει αυτή η παρωδία?

Τώρα που το ανθρώπινο είδος βρίσκεται σε πλήρη έκπτωση μαζεύονται τα κοράκια για ν' αφανίσουν και την παραμικρή αλήθεια που έχει απομείνει. Και ρωτάω, ποιος απ' αυτούς τους κυρίους γνωρίζει πώς και γιατί άνοιξε τα μάτια του, μια ωραία ημέρα, σ' αυτόν τον πλανήτη? Και όταν τα κλείσει, πώς γνωρίζει αν κάποτε τα ξανά ανοίξει και πού θα βρεθεί?

«Συνάνθρωποι!» φωνάζω εγώ, «Είναι δυνατόν, να αγνοούμε, τον Σωκράτη, τον μεγαλύτερο θεμελιωτή της ανθρωπότητας, που μιλούσε για την αθανασία της ψυχής μέχρι την τελευταία στιγμή στο δεσμωτήριο πριν πιει το κώνειο, και να πιστεύουμε τις σύγχρονες μαϊμούδες που ο πολιτισμός τους νομιμοποίησε τους παιδόφιλους και κάθε είδους διαστροφή?».

Κάποτε, ο Προμηθέας χάρισε τη φωτιά στους ανθρώπους και ο Δίας για να τους τιμωρήσει έφτιαξε την πρώτη θνητή γυναίκα, την Πανδώρα, η οποία άνοιξε το περίφημο πιθάρι και όλα τα κακά ελευθερώθηκαν στην πλάση. Ένα, όμως, έμεινε στον πυθμένα κι αυτό ήταν η ελπίδα. Η ελπίδα, για να μπορεί ο άνθρωπος ν' αντέχει όλα τα δεινά που του συμβαίνουν.

Την ελπίδα μας, λοιπόν, που 'ναι άρρητα συνδεδεμένη με τη ψυχή μας κανείς δεν θα μας την στερήσει. Γιατί η ελπίδα, πράγματι, προκαλεί θαύματα! Κι η φράση, αυτή, δεν είναι απλά ένα απόφθεγμα ή λόγια του αέρα. Όποιος αληθινά έχει αγωνιστεί στη ζωή του το γνωρίζει καλά πως πρόκειται για πραγματικότητα. Μπορεί, λοιπόν, όλα να τα χάσουμε και να βρεθούμε γυμνοί στο δάσος. Όμως, μόνο, η ελπίδα στην ψυχή μας εγκυμονεί την πιθανότητα, αύριο που θα ξυπνήσουμε να έχουμε βρει τον τρόπο για ν' αλλάξουμε τον κόσμο. Κρατάτε αδέρφια, τη ψυχή μας θέλουνε..

"Γκρέμισε την πυραμίδα"

"Ζω για τη μέρα που θα δω την πυραμίδα να πέφτει. Το αίμα θα ξυπνήσει τους στυλοβάτες κι από άψυχες πέτρες θα μεταμορφωθούν πάλι σε ένθερμους αγωνιστές. Το χρήμα δεν θα έχει πια καμία αξία. Κι όλοι αυτοί, δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από επικηρυγμένα ερπετοειδή που θα σκάβουν τρύπες στη γη για να κρυφτούν, όπως τα σκουλήκια.."

"Ο Bob Marley, είπε το εξής καταπληκτικό.."

Ο Bob Marley που γεννήθηκε από άσπρο πατέρα και μαύρη μητέρα είπε το εξής καταπληκτικό :

I don't have prejudice against myself. My father was a white and my mother was black. Them call me half - caste or whatever. Me don't dip on nobody's side. Me don't dip on the black man's side nor the white man's side. Me dip on God's side, the one who create me and cause me to come from black and white.   


Δεν έχω προκατάληψη προς τον εαυτό μου. Ο πατέρας μου ήταν άσπρος και η μητέρα μου μαύρη. Πες με μιγά ή όπως θέλεις. Μη με λογαριάζεις σε κανενός μεριά. Δεν ανήκω στην πλευρά των μαύρων ανθρώπων ούτε των λευκών. Ανήκω στη πλευρά του Θεού, που με δημιούργησε και με προόρισε να έρθω από το μαύρο και το άσπρο.. 

Κι άλλα quotes του Bob Marley:

Most people think Great God will come from the sky.

Free speech carries with it some freedom to listen.

If you are the big tree, we are the small axe, ready to cut you down.

They say: Only the fittest from the fittest should survive, stay alive. 

Life is one big road with lots of signs. So when you riding through the ruts, don't complicate your mind. Flee from hate, mischief, jealousy. Don't bury your thought, put your vision to reality.Wake up and live.

Me only have one ambition, you know. I only have one thing I really like to see happen. I like to see mankind live together.. black, white, chinese.. that's all.

I have got a running stream of love you see.. So no matter what stages.. they put us through, we'll never be blue. 

Herb is the healing of a nation, alcohol is the destruction. 

" Απόσπασμα από το βιβλίο *ως άνθρωπος..*, διήγημα 1# (λευκό μπλουζάκι και τζιν) "

Η παλιά πόλη ήταν στις ομορφιές της. Ολοζώντανη, γεμάτη ενέργεια και κόσμο που ετοίμαζε τους πάγκους για το παζάρι. Ο γενναιόδωρος ήλιος μεταμόρφωνε τα παλιά σκούρα κτίρια σε λαμπάδες. Τα οποία περικύκλωναν την πλατεία και της χάριζαν ζεστασιά και φως..

Ο νεαρός άντρας δεν αντιστάθηκε και την ρώτησε “Γιατί ήρθες συγκεκριμένα εδώ, ψάχνοντας για ιδέες?”. “Εσύ ποιους λόγους βάζεις στο μυαλό σου?” τον ρώτησε πίσω εκείνη, ξαφνιάζοντας τον. “Χμμ.. Σίγουρα κάποιος μπορεί να εμπνευστεί από το οτιδήποτε, υποθέτω.. Εξάλλου δεν είμαι καλλιτέχνης, δεν γνωρίζω και πολλά. Απλά με το δικό μου μυαλό σκέφτομαι ότι υπάρχουν πιο κατάλληλα μέρη. Όπως ένα όμορφο φυσικό τοπίο, μια καλή ταινία, ένα βιβλίο! Εδώ τα κτίρια είναι παλιά, μουντά.. Ο δρόμος είναι τουλάχιστον εκατό χρόνων. Δεν ξέρω, εμένα με παραπέμπουν στο παρελθόν με έναν σκοτεινό τρόπο.. Ενώ, φαντάζομαι, για φρέσκες ιδέες υπάρχουν καλύτερα ερεθίσματα. Ίσως ένας περίπατος στο κέντρο! Εκεί βλέπεις χίλιες εικόνες με μια ματιά. Ουρανοξύστες, μουσεία, πάρκα..”. Η κοπέλα τον κοίταζε σαν δασκάλα που προσέχει με αγάπη και ενδιαφέρον τον μαθητή της “Αυτό το μέρος για κάποιους είναι ένα μουσείο από μόνο του..” του απάντησε εν τέλει. “Δεν είναι παράξενο αυτό? Κάποιοι, κοιτώντας αυτό το μέρος, βλέπουν θλιβερά παλιομοδίτικα κτίρια. Ενώ κάποιοι άλλοι βλέπουν την ανθρώπινη εργασία και δημιουργικότητα σε αυτά. Βλέπουν το ξύλο, την πέτρα.. Βλέπουν την αγάπη με την οποία χτίστηκαν. Για κάποιους ανθρώπους αυτό το μέρος εκπέμπει ζεστασιά και οικειότητα. Νιώθουν ασφαλείς. Έρχονται καθημερινά εδώ για να πιουν έναν καφέ και να χαλαρώσουν. Για παράδειγμα, δες τους ανθρώπους που έρχονται να πάρουν πράγματα από το παζάρι. Έχουν μια γλυκιά αγωνία στο πρόσωπο τους μα είναι ήρεμοι. Πιάνουν πολλές φορές την συζήτηση μεταξύ τους, ανοίγουν την καρδιά τους, χαμογελάνε..”. Τα λόγια της ταξίδευαν κατευθείαν μέσα στη καρδιά του. Τώρα που η κοπέλα του εξηγούσε, σαν να έβλεπε τι εννοεί. Γιατί δεν μπορούσε να τα δει από μόνος του? ....]

Ο ήλιος είχε φτάσει λίγο πριν την δύση του και έριχνε τις τελευταίες δυνατές λάμψεις. Τα πάνω-πάνω στρώματα του ουρανού είχαν γκριζάρει, μα πιο χαμηλά το βαθύ πορτοκαλί είχε χρωματίσει ολόκληρη την πλάση..

Εκείνος είχε μελαγχολήσει. Μετά την παιδική χαρά είχε μπει σε ένα ντόμινο σκέψεων, το οποίο έφτανε ως τα άδυτα του εαυτού του. Τώρα που η δική του γυάλινη σφαίρα διαλυόταν, ξανά θυμόταν αυτό που αποκαλούσαν οι περισσότεροι άνθρωποι “κανονική ζωή”. Ποιος ήτανε άραγε ο ίδιος χωρίς την δουλειά του? Σαν ξεχωριστή ανεξάρτητη μονάδα, τι είχε να πει στον κόσμο? Πως θα συστηνόταν? Ποιος ήταν ο σκοπός του? Για ποιον λόγο αγωνιζόταν σε αυτή τη ζωή? Τι πρόσφερε στον κόσμο?

Πλέον δεν ήταν σίγουρος σε ποιανού σκακιέρα έπαιζε.. Οι περισσότεροι άνθρωποι που είχε συναντήσει, σήμερα τουλάχιστον, χάριζαν θετική ενέργεια και γαλήνη στη πλάση. Μερικοί από αυτούς ίσως και να έκαναν δουλειές μέσα από τις οποίες βοηθούσαν κόσμο. Ενώ εκείνος πρόσφερε στο κοινό ύπουλες παραπλανητικές διαφημίσεις. Αν έπρεπε να κατατάξει σε γενικές γραμμές τον εαυτό του, στους καλούς ή στους κακούς, που θα τον κατέταζε? Η απάντηση τον φόβιζε.. Τόσα χρόνια ζούσε σε μια δική του σφαίρα. Όλο του το είναι και το μυαλό επικεντρωνόταν σε ιδέες και λύσεις για την διαφημιστική εταιρία στην οποία εργαζόταν. Λύσεις και ιδέες που ουσιαστικά θα έφερναν χρήματα. Αυτό έκανε στη ζωή του, κυνηγούσε το χρήμα. Έμμεσα, άμεσα? Για εκείνον? Για άλλους? Ποια ήταν η διαφορά? Τη σημασία είχε? “Που υπάρχει χώρος για λεωφορεία και παιδιά σε έναν τέτοιο κόσμο?” σκέφτηκε..]

Είχαν στρίψει σε ένα δρομάκι που οδηγούσε μέσα στο δάσος. Οι ακτίνες του ήλιου τρυπούσαν τις φυλλωσιές των δέντρων και τους χάιδευαν το πρόσωπο. Η αίσθηση του δάσους ήταν παραμυθένια. Ελαφρό αεράκι κουνούσε τα ροζ άνθη από τις αμυγδαλιές και τα έκανε να μοιάζουν με φρέσκες νιφάδες χιονιού που αρνιόντουσαν να πέσουν στο έδαφος και χόρευαν νωχελικά γύρω από τα δέντρα. Η κοπέλα είχε καταλάβει πως εκείνος ήταν έτοιμος να καταρρεύσει και σταμάτησε. Εκείνος ντράπηκε για τα βουρκωμένα του μάτια και χαμήλωσε το κεφάλι. Εκεί στο πανέμορφο μονοπάτι τους δάσους, εκείνη σαν καλή νεράιδα, σε μια εικόνα ουτοπική άπλωσε τα χέρια της και άγγιξε τα δικά του. Εκείνος τελικά ελευθέρωσε τα δάκρυα του, κοιτάζοντας την κατάματα. Της αποκάλυψε ατόφια την ύπαρξη του. Χωρίς αμηχανία και δισταγμούς. Της έλεγε “Αυτός είμαι”, “Αυτές είναι οι πληγές μου”, “Αυτά είναι τα ψεγάδια μου, αυτή είναι η ψυχή μου”. Στεκόταν μπροστά της και την παρακαλούσε να τον σώσει. Η κοπέλα με το ένα χέρι κρατούσε το δικό του και με το άλλο τον χάιδευε στο πρόσωπο. Του είπε “Μια απελευθερωμένη καρδιά δεν χρειάζεται να φοβάται και εσύ μόλις απελευθέρωσες τη δική σου. Όλα θα πάνε καλά..”. Του χαμογέλασε ελαφρά και άρχισε να τον οδηγεί μέσα στο δάσος. Εκείνος ακολουθούσε με αγωνία, σαν μικρό παιδάκι που ανακάλυψε μια μαγική νεράιδα..
Copyrights 2011 Μαρία Κρητικού.

" Άνθρωποι.. Μόνο ο φόβος κατοικεί σε άδειους δρόμους.."

Μικρά μυστήρια πλάσματα, τόσο πολύπλοκα όσο κι η ίδια η πλάση. Ερχόμαστε στη γη, κουβαλώντας ένα τσουβάλι πόνο που σέρνουμε σε όλη μας την ζωή..

Τι είμαστε? Μια ανάσα? Ένας λυγμός? Ένα χαμόγελο? Ένα δάκρυ? Ίσως όλα μαζί.. Κάποιοι από εμάς ψάχνουμε κάποιον να του φορτώσουμε το τσουβάλι μας. Κάποιοι άλλοι δεν το παραδεχόμαστε πως το κουβαλάμε και αναρωτιόμαστε κάθε πρωί γιατί δεν νιώθουμε καλά. Μερικοί πάλι, είμαστε πολύ δυνατοί και οικειοθελώς σηκώνουμε το φορτίο των άλλων. Εμείς και το τσουβάλι μας πορευόμαστε..

Δεν είναι απαραίτητα κακός ο πόνος. Δεν είναι απαραίτητα στεναχώρια, αλλά ένδειξη πως είμαστε ακόμη ζωντανοί. Πως νιώθουμε..! Εξάλλου, όλα τα συναισθήματα πρώτα από τον πόνο περνούν. Τα καλύτερα και τα ομορφότερα μάλιστα. Όπως ο έρωτας, η αγάπη, η μητρότητα, όλα. Ίσως ο πόνος να είναι το ισχυρότερο σημείο της ύπαρξης μας. Οι περισσότεροι έχουμε προσέξει πως όταν οι άνθρωποι περνούν μια δύσκολη περίοδο και πονούν, συνήθως φέρονται καλύτερα στους συνανθρώπους τους. Τρέφουν για αυτούς μεγαλύτερη καλοσύνη και συμπόνοια.

Άνθρωποι, λοιπόν.. Τα χρόνια περνούν κι μεγαλώνουμε.. Μαζί μας μεγαλώνουν τα “όνειρα”, τα “θέλω”, οι “επιθυμίες”, οι “φιλοδοξίες”, οι “στόχοι” μας, όλα! Αυξάνονται και δυναμώνουν. Μα παράλληλα καρτερούν παγίδες.. Όλα αυτά τα “θέλω” και τα “όνειρα” κάποια στιγμή μας τυφλώνουν! Μας απορροφούν στο δικό μας κόσμο και παγιδεύουν το εγώ μας. Δυστυχώς, εκείνες τις στιγμές ξεχνάμε πως δεν είμαστε μόνοι σε αυτήν την γη. Αποκτάμε ένα είδος ψευδαίσθησης, πώς οι άλλοι απλά υπάρχουν για να κάνουν την δική μας “πραγματικότητα” αληθινή. Ώστε να έχουμε την δυνατότητα να φέρουμε εις πέρας όσα ονειρευτήκαμε. Τόσο βαθιά παγιδευόμαστε στον ευατό μας, που χάνουμε επαφή με όσα πραγματικά συμβαίνουν κι όλοι μοιάζουν με πιόνια. Ξεχνάμε πως κι οι υπόλοιποι άνθρωποι είναι εξίσου αληθινοί με μας. Πως και αυτοί έχουν έναν εξίσου δυνατό κόσμο, με εξίσου δυνατές επιθυμίες και όνειρα. Ξεχνάμε και γινόμαστε εγωιστές..

Όλα αυτά συμβαίνουν υποσυνείδητα. Δύσκολα παραδέχεται κανείς ότι έχει πέσει στην παγίδα. Γιατί κάθε φορά που φερόμαστε εγωιστικά δεν προηγούνται οι παραπάνω σκέψεις, απλά οι ανάλογες πράξεις αυθόρμητα συμβαίνουν. Δεν το αναλύουμε, ούτε συλλογιζόμαστε. Για αυτοκριτική, ούτε λόγος..

Μετά, κάποια ψυχρά βράδια με ένα ποτό στο χέρι αναρωτιόμαστε “Που έχει πάει η αγάπη..? Που βρίσκεται η ανιδιοτέλεια σε αυτήν? Για την οποία τόσα και τόσα έχουμε ακούσει, μα ποτέ δεν συναντήσαμε..”.

Ύπουλος ο εγωισμός. Ύπουλος και επικίνδυνος.. Σε παρασύρει κι ξεχνάς τα προφανή, σε τυφλώνει. Γιατί είναι τόσο δύσκολο να συνειδητοποιήσουμε, πως εκτός από εμάς, κι όλοι οι άλλοι είναι ψυχές? Ψυχές ολοζώντανες.. Που πονούν και αγωνίζονται σκληρά για όσα αγαπούν, όπως και εμείς. Γιατί καταλήγουμε ανταγωνιστές και όχι συμπορευτές? Γιατί δεχόμαστε βοήθεια και δεν προσφέρουμε βοήθεια? Τέλος, γιατί θέλουμε να αγαπηθούμε παράφορα εφόσον απαγορεύουμε τον ευατό μας να αγαπήσει παράφορα?

Φοβόμαστε? Ναι, μάλλον φοβόμαστε.. Φοβόμαστε μήπως πονέσουμε, ενώ ήδη πονάμε. Είμαστε σαν ένα λευκό χαρτί που δεν θέλει να λερωθεί. Ανησυχούμε, μήπως μας μουντζουρώσουν ενώ έπρεπε να μας ζωγραφίσουν. Έτσι ψάχνουμε ασφαλείς δρόμους να περπατάμε. Αγνοούμε όμως πως ο προορισμός μιας λευκής σελίδας είναι να γεμίσει.. Αλλιώς πλανιέται κενή σε μια ματαιότητα που δεν τελειώνει.. Ο δρόμος μεν που βαδίζει είναι “ασφαλείς” γιατί είναι άδειος, δεν βγάζει πουθενά όμως και είναι μοναχικός. Μόνο ο φόβος κατοικεί σε άδειους δρόμους..

Πόσο δυσκολευόμαστε λοιπόν, να ξεχάσουμε λίγο τον εαυτό μας και να δώσουμε προτεραιότητα στον άνθρωπο δίπλα μας? Τον άνθρωπο που πολλές φορές αγνοούμε κι ας είναι αυτός με τον οποίο μοιραζόμαστε τα βράδια το κρεβάτι μας. Μοιραζόμαστε το κρεβάτι μας, όχι όμως τα όνειρα μας..

Εγωισμός, λοιπόν.. Μπαίνει μπροστά και η ουσία της ζωής χάνεται. Ξυπνάμε το πρωί και οι πρώτες σκέψεις που κάνουμε αφορούν τα “θέλω” μας, ενώ αυτό που θα πρεπε να θυμόμαστε είναι ότι πρέπει να είμαστε καλοί άνθρωποι πάνω από όλα. Μέχρι να ετοιμαστούμε και να βγούμε από το σπίτι, ήδη η διάσταση ενός κόσμου που γυρνάει αποκλειστικά γύρω από τον εαυτό μας μας έχει απορροφήσει. Που πήγε εκείνο το εκπληκτικό συναίσθημα της συμπόνοιας, που ανέπτυξαν κάποτε οι άνθρωποι και πρόσθεσαν αυτή τη λέξη στο λεξιλόγιο τους? Που πήγε η αλληλεγγύη και η κατανόηση? Για ποιους γράφτηκαν συνθήματα όπως “ Ένας για όλους και όλοι για έναν” ?

Μια ματιά στην φύση είναι αρκετή! Αρκετή για να μας θυμίσει όσα έχουμε ξεχάσει.. Μια αληθινή ματιά που θα ρίξουμε με τα μάτια της ψυχής μπορεί να μας ξυπνήσει! Όλα στη πλάση θα ήταν άψυχα, αν δεν υπήρχε κάτι να τα δίνει ζωή, ενέργεια, κίνηση. Το χορτάρι στο έδαφος θα ήταν πλαστικό, αν δεν έρεε αυτή η ενέργεια εκεί έξω να το μετατρέψει σε έναν αληθινό οργανισμό. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με εμάς τους ίδιους. Τι θα ήταν ένα σώμα χωρίς μια ενέργεια να το ζωντανεύει και να το μετατρέπει σε άνθρωπο? Ο άνθρωπος δεν είναι μηχανή! Δεν είναι ένα κορμί που κάποια μέρα στα καλά καθούμενα ξυπνάει, αλλά μια ψυχή που κατεβαίνει σε αυτό τον κόσμο για κάποιον συγκεκριμένο λόγο και σκοπό. Δεν είναι τα σώματα που κάνουν τους ανθρώπους αλλά οι ψυχές!

Αν λοιπόν αυτή η ανώτερη ενέργεια που διοχετεύεται μέσα στα δέντρα, στη θάλασσα, στα ζώα, στα βουνά, δεν διοχετευόταν και στον άνθρωπο θα ήμασταν κούκλες. Μηχανήματα ίσως! Άψυχα κορμιά που αν ήθελε κάποιος να τα εκμεταλλευτεί, θα έδενε σκοινιά στα χέρια και στα πόδια μας μετατρέποντας μας σε τέλειες μαριονέτες. Θα μιλούσε με το δικό μας στόμα! Θα άγγιζε με τα δικά μας χέρια! Ίσως να σκότωνε πυροβολώντας με τα δικά μας δάχτυλα! Αν σήμερα τείνουμε να μοιάζουμε με αυτή τη μαριονέτα, είναι γιατί ξεχάσαμε την ψυχή και κολλήσαμε στην ύλη, παραδίδοντας σε αυτή ότι πολυτιμότερο έχουμε, την ελευθερία μας. Κι αν κανείς νομίζει πως η ελευθερία μας δεν απειλείται, επειδή έχει τη δυνατότητα να κάνει βόλτες στα πολυκαταστήματα και να καταναλώνει, πολύ σύντομα θα ξυπνήσει και θα καταλάβει πόσο απατηλό είναι κι αυτό το ψευτο – όνειρο..

Σε αυτήν την ανώτερη ενέργεια λοιπόν, χρωστάμε την ελευθεριά και την προσωπική μας βούληση. Τα ύψιστα αγαθά ενός ανθρώπου! Είμαστε παιδιά ενός Θεού κι όχι κάποιας στέρεας ύλης. Κι αν κάποιος θέλει να το αρνηθεί αυτό, έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει, γιατί μια τέτοια συνειδητοποίηση γεννά ευθύνες κι έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Αν κανείς αποφασίσει από αύριο να αρνηθεί τον φυσικό του πατέρα, κανείς δεν θα μπορέσει να τον σταματήσει. Είναι επιλογή του, γιατί είμαστε πράγματι ελεύθερα όντα.

Όλοι μπορούμε να κατανοήσουμε πως χωρίς αυτήν την μία ενέργεια, που τα θέτει όλα σε τροχιά και κίνηση, ο πλανήτης μας δεν θα ήταν αυτός που είναι σήμερα. Πρέπει να θυμηθούμε και να νιώσουμε στο πετσί μας αυτό το “ένα” βασικό κοινό που έχουμε όλοι! Μοιραζόμαστε την ίδια ζωτική ενέργεια! Η οποία είναι μία για όλους. Μία ενέργεια, μία ψυχή που ρέει στα πάντα και τα θέτει σε τροχιά και εξέλιξη. Η ουσία όλων μας είναι μία!

Για αυτόν τον λόγο, είμαστε πολύ περισσότερο αδέρφια παρά εχθροί. Όλοι μαζί λοιπόν είμαστε “ΈΝΑ”! “ΈΝΑΣ” τεράστιος κύκλος! “ΜΙΑ” τεράστια αλυσίδα, που κάθε κρίκος της ξεχωριστά είναι τρομερά πολύτιμος. Μόνο ένας να αποχωρήσει διακινδυνεύεται πολύ σοβαρά η ισορροπία της, μα και η ίδια της ύπαρξη. Γιατί ο κάθε κρίκος είναι το ίδιο σημαντικός με το σύνολο ολόκληρης της αλυσίδας και οποιαδήποτε κίνηση θα είναι μοιραία για όλους τους κρίκους. Είναι κανόνας πως ο κάθε κρίκος φροντίζει για τους διπλανούς και τους προσέχει με όλες του τις δυνάμεις για να παραμείνουν στη θέση τους. “ Όλη η αλυσίδα για έναν κρίκο και ένας κρίκος για όλη την αλυσίδα”.

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα σκεφτούμε πόσα έχουμε να χωρίσουμε, ας σκεφτούμε πόσα μοιραζόμαστε. Αληθινή ευτυχία σε αυτόν τον πλανήτη θα υπάρξει μόνο αν κάθε άνθρωπος ξεχωριστά, πάνω σε αυτόν, είναι χαρούμενος. Αληθινή ευτυχία σε αυτόν τον πλανήτη θα υπάρξει μόνο, αν καταλάβουμε πως η ευημερία των άλλων ανθρώπων είναι και δικό μας μέλημα και δικό μας χρέος. Αληθινή ευτυχία θα υπάρξει μόνο, αν όντως καταλάβουμε πως ο καθένας ξεχωριστά κουβαλάει την μοίρα όλου του κόσμου, γιατί εμείς οι ίδιοι είμαστε ο όλος ο κόσμος και όλος ο κόσμος είμαστε εμείς. 
Copyrights 2011 Μαρία Κρητικού.

Οι Πυξ Λαξ φώτισαν την Θεσσαλονίκη..

Εχθές (07/09/11) χιλιάδες Θεσσαλονικείς απόλαυσαν μια συναρπαστική συναυλία των Πυξ Λαξ στο Καυτανζόγλειο στάδιο. Από νωρίς ο κόσμος μαζευόταν στο στάδιο και πράγματι η ατμόσφαιρα ήταν μαγική. Είναι φοβερό να βλέπεις χιλιάδες κόσμο διψασμένο για τέχνη, αγάπη και καλή ενέργεια. Είναι φοβερό να βλέπεις χιλιάδες ψυχές μαζεμένες, οι οποίες δεν είναι οργισμένες, δεν είναι θυμωμένες, δεν αλληλοκοιτάζονται στραβά, δεν έχουν πρόθεση να σπάσουν κάτι ή να βρίσουν κάποιον. Αλλά θέλουν απλά να χορέψουν μαζί, να τραγουδήσουν μαζί, να ενωθούν με ειρηνική αύρα και να γιορτάσουν. 

Αυτό είναι το επίτευγμα της αληθινής τέχνης, όταν ανοίγει τις καρδιές μας, έστω για λίγο, και μας μεταμορφώνει σε ευγενή όντα και πνευματικές λαμπάδες. Η χθεσινή συναυλία είναι η απόδειξη ότι οι άνθρωποι ακόμη ψάχνουν ευκαιρίες για να δείξουν τον καλό τους ευατό και να μοιραστούν πράγματα, παρά να χωρίσουν. 

Αν κουβαλάμε αυτή την ενέργεια μέσα μας, καθημερινά στις ζωές μας, καμία οικονομική κρίση και κανένας "δικτάτορας" δεν θα μπορεί να μας αγγίξει.

"One love, One heart, One life" όπως έλεγε και ο αείμνηστος Βοb *

" Περιορισμένες ψυχές.."

Υπάρχουν πολλές ψυχές εκεί έξω. Ψυχές που νιώθουν παγιδευμένες. Είτε βρίσκονται σε ένα κελί. Είτε σε έναν βράχο και κοιτάζουν τα αστέρια. Δεν είναι απαραίτητες οι αλυσίδες για να το βιώσεις αυτό. Αρκεί να νιώθεις πως περιορίζεσαι.

Περιορίζεσαι να εκφράσεις τον ρομαντισμό σου. Περιορίζεσαι να δείξεις την αγάπη σου. Περιορίζεις την καρδιά σου όταν πληγώνεται. Μαζεύεις τα δάκρυα σου όταν θες να κλάψεις. Αυτό αρχίζει να γίνεται συνήθεια. Δεν καταβάλλεις ιδιαίτερη προσπάθεια για να το πετύχεις. Κάθε φορά, που συμβαίνει όμως, νιώθεις ένα τσίμπημα στη καρδιά.

Παρόλα αυτά, όταν σε βρίζουν, βρίζεις πίσω. Όταν σε χτυπούν, χτυπάς και εσύ. Όταν αδιαφορούν για εσένα, αδιαφορείς και εσύ. Σου φαίνεται φυσιολογικό. Γίνεται συνήθεια. Κάθε φορά όμως που συμβαίνει, νιώθεις ένα τσίμπημα στην καρδιά. Το βράδυ που ξαπλώνεις να κοιμηθείς, το μυαλό ασυναίσθητα θυμάται όσα είπες και έκανες την μέρα που πέρασε. Νιώθεις μια πίκρα. Δεν αισθάνεσαι περήφανος για τον εαυτό σου και τις πράξεις σου. Κατευθείαν πας να ξεφύγεις από αυτές τις σκέψεις, σε βάζουν σε αδιέξοδα και την αυτοκριτική δεν την αντέχεις. 

Αυτόματα γυρίζεις πίσω στις παιδικές σου αναμνήσεις, για να νιώσεις ζεστασιά και ηρεμία. Το μοναδικό που επιθυμείς, εκείνες τις στιγμές, είναι να ξαναγινόσουν παιδί. Τότε που, όταν το ένιωθες, έλεγες «σε αγαπώ». Τότε που όταν αδιαφορούσαν για σένα, εσύ επέμενες. Έβρισκες τρόπο να κεντρίζεις το ενδιαφέρον, με την γλύκα και το σπαθί σου τους κέρδιζες όλους. Τότε που όταν σε πλήγωναν, δεν έκλεινες την καρδιά σου και τους χαμογελούσες σε κάθε ευκαιρία. Τότε που όταν ήθελες να κλάψεις, δεν δίσταζες απλά να ζητήσεις μια αγκαλιά, να αφήσεις μέσα της τα δάκρυα σου. Ήταν οι καιροί που το "οφθαλμός εναντίον οφθαλμού" δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο σου, ούτε καν στο υποσυνείδητο σου. Τι ανέμελες εποχές...

Αυτές οι ευχάριστες αναμνήσεις σου θυμίζουν την ελευθερία, που ένιωθες τότε. Την ελευθερία να κάνεις την κάθε στιγμή μοναδική και να την ζεις όπως σε εκφράζει. Κάτι που δεν ισχύει όμως σήμερα πια. Η απουσία της ελευθερίας γέννησε μέσα σου την μοναξιά. Παρόλα αυτά, στο τέλος επιμένεις να απορείς, τι σου στερεί τώρα την ελευθερία σου και γιατί νιώθεις μόνος. Αρνείσαι να δεις μπροστά σου το αυτονόητο. 

Ξεμακραίνεις από τις παιδικές σου αναμνήσεις. Νιώθεις μελαγχολία και ψύχρα. Πιέζεις τον εαυτό σου να κοιμηθεί. Σχεδόν κάθε βράδυ κάνεις τις ίδιες σκέψεις. Στο τέλος σου μένει πάντα η ίδια απορία. Και το πρωί νιώθεις πάντα την ίδια μοναξιά...

Copyrights 2011 Μαρία Κρητικού.